Welwiczja przedziwna (Welwitschia mirabilis) – uprawiajcie żyjącą roślinę kopalną

Welwiczja przedziwna alebo welwiczja osobliwa (Welwitschia mirabilis) jest prastarą rośliną, która obecnie rośnie na małym obszarze pustyni wybrzeża Oceanu Atlantyckiego w Namibii i południowej Angolii. Jest to drzewo, chociaż na pierwszy rzut oka go nie przypomina. Cała roślina to palowy korzeń-pień i 2 ciągle dorastające liście, wyglądające jak 2 wielkie, skręcone taśmy długości 2–4 metrów, czym welwiczja przypomina stos śmieci. Chodzi właściwie o liścienie, które ciągle przyrastają, stopniowo zamierają i strzępią się na końcach.

Welwiczja pozostaje przez całą wegetację (również w okresie rozrodczym) w stadium kiełkującej roślinki – co jest w świece roślin zjawiskiem wyjątkowym. U welwiczja występuje dwupienność rozdzielnopłciowa i dlatego do wytworzenia nasion potrzeba 2 roślin – rodzaju męskiego i żeńskiego. „Kwiaty“ są umieszczone w szyszkach (podobnie jak u iglastych albo cykasów) w pachwinach liści. Żeńskie szyszki po dojrzeniu rozpadają się uwalniająć dużą ilość lekkich, przenoszonych wiatrem nasion. Należa do bardzo starej grupy roślin filogenetycznych – gniotowe (Gnetophyta), które są najbliższymi krewnymi iglastych. Do gniotowych zalicza się 3, różniące się wyglądem klasy: gniot (Gnetum) – gniotowe rośliny z wielkimi całobrzeżnymi liśćmi, przęśl (Ephedra) – krzewy i sama welwiczja.

Welwiczja otrzymała nazwę na cześć słoweńskiego botanika Friedrich Welwitscha, który odkrył ją w 1860 roku, a jej wizerunek znajduje się na godle państwowym Namibii.

Welwiczja jest doskonale dostosowana do ekstremalnych warunków. W żaden sposób nie jest uzależniona od opadów, wystarczy jej mgła przemieszczająca się znad oceanu. O tym należy również pamiętać przy uprawie. Głównym powodem niepowodzenia jest przede wszystkim przelewanie i następnie zgnicie rośliny. Dlatego nasionka trzeba wysiewać do żwirowo-piaskowego podłoża (z wielkością ziarn 2–5 mm), żeby w substracie nie zatrzymywała się niepotrzebna wilgoć, która jest jedyną przeszkodą w uprawie. Welwiczja należy podlewać, lub jeszcze lepiej bardzo ostrożnie zraszać. Nasiona po nawilżeniu kiełkują około tygodnia. Roślinę można hodować również na parapecie okna ukierunkowanego na południe. Przy uprawie musicie być cierpliwi – roślina rośnie bardzo powoli, jest właściwie żyjącym dinozaurem. Jeżeli jej zapewnicie odpowiednią ilość światła i sucho, z pewnością będzie żyła dłużej niż wy! 

««« Poprzedni artykuł: Walczymy ze strąkowcami Następny artykuł: Palma Parajubaea torallyi »»»

środa 2008-8-13 14:34 | wydrukuj | Rośliny egzotyczne